«عبدی یمینی»، آهنگساز و تنظیم‌کنندۀ نابغه ایرانی هم توی اون مسافر‌های بدبختِ پرواز چهارشنبه هواپیمای قراضۀ ایران به ارمنستان بود.
عبدی، یکی از محبوب‌ترین موسیقدان‌های معاصر من بود. بدون شک هیچوقت نمی‌تونم آهنگ‌هایی که اون ساخته و تنظیم‌کرده مهمتر از همه دو آلبوم «سفرنامۀ» شهیار قنبری (که تنظیمش مال اونه) و «امان ازِ» داریوش، که آهنگ‌سازی و تنظیمش رو اون انجام داده، رو فراموش کنم. و اون آهنگ‌های ناب زمان انسان بودنِ منصور رو هم باید بهشون اضافه کرد.
عبدی، بعد از چند شاهکارش، به ایران بر‌گشت و خواست که پیش خانواده و وطنش بمونه و این مهم‌ترین و آخرین اشتباهِ زندگیش هم بود، چون اون فراموش کرده بود که ایران و ایرانی هیچوقت قدر هنر و هنرمند رو ندونسته.
در هر حال حرف زدن در مورد اینکه «یه نابغۀ دیگه هم رفت» کار احمقانه‌ایه. مهم اینه که لااقل الان دیگه بدونم که «عبدی» کی بوده و چه کارایی واسه موسیقی‌مون کرده.
