به عنوان یه مرد، تا جائی که می‌تونین «اسم»ِ زن‌هائی رو که باهاشونین صدا نکنین. می‌تونین از عباراتی مثلِ «شوپول»، «گوبولی بوبول»، «هندونۀ ترش»، «آلوچه» و «جیگر» استفاده کنین. تویِ مراسمِ خاص، مثلِ تولّدشون، اون هم هر پنج، شیش سال یه بار، می‌تونین فقط یک دفعه این کار رو بکنین، نه بیشتر.
این کار کلّی مزیّت داره:
– زن‌ها دوست دارن اون‌ها رو به اسم صدا کنین. از اون‌جائی که قانونِ دیگۀ پاشا می‌گه کاری که زن‌ها دوست دارن رو با خساستِ هرچه بیشتر انجام بده، پس این کار رو نکنین. (به توضیحاتِ شاعران گرامی در مورد دو عبارتِ «چشمه» و «تشنه» رجوع کنید.)
– کسانی که با مشکلِ تعدّد زوجین مواجه هستن، با مخاطب قراردادن طرفشون، با عبارتی به‌غیر از اسم ِکوچیک هیچ وقت این خطر دور و برشون نمی‌گرده که اشتباهی یکی رو به اسمِ یکی دیگه صدا کنن. مثلاً اگه به پارتنرِ اون لحظه‌تون بگین «سیب‌زمینی سرخ کردۀ من» اون نه‌تنها متوجّه نمی‌شه که همین رو به دیشبی هم گفتین، بلکه کلّی هم کِیف می‌کنه!
– از لحاظ شرعی درست نیست یه خانوم رو به اسم کوچیک صدا کنین.
– در لحظاتِ حساس که یه چیزی می‌خواین، بعد از قرن‌ها راحت با صدا کردن اسمِ کوچیکشون می‌تونین به راحتی رام‌شون کنین و اون چیز رو بگیرین.
– کار کلیشه‌ای نمی‌کنین! چیه همه طرف رو یه چیز صدا کنن؟! سعی کنین متفاوت عمل کنین!
و …
یعنی همه ی گزینه ها یه طرف ، گزینه ی سوم یه طرفه دیگه..:)))
حالا فهمیدم داستان جیگر جی بوده پاشا جان خیلی فکر جالبی بود خوشم اومد 🙂 ممنون
🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣حتی می‌تونید صداشون کنید آقای همساده! فامیل دور! بعبعی! پسرعمه‌زا…🏃♀️🏃♀️🏃♀️