یکی بود، یکی نبود. شاید هیچکس، هیچوقت حقیقتا از زندگیش لذت نمیبره! شاید ما فقط اومدیم که رنج بکشیم. همین. (حسابی کمپیدایی، اما همین که ایمیل وبلاگت رو دیدم، خوشحال شدم. امیدوارم خوب باشی). Reply
این که اول همه نوشتهها عین هم شروع میشه، اشاره رندانه و زیرکانه به تکراری بودن زندگی داره؛ و این از نظر من محشر بود👍 یکی نبود عاالیی بود👌 از کاریکاتورم که نگم برات، واژهای برای وصفش پیدا نمیکنم👏👏👏 Reply